Tot de korf uit elkaar knalt

Het heeft iets surrealistisch. Wie weet lezen we over twintig jaar in de boeken dat de Derde Wereldoorlog in maart 2022 is begonnen. Maar tot nu toe doen we nog steeds allemaal wat we normaal ook deden. We gaan naar ons werk, naar de winkel, sport en familie, vrienden. We praten over ‘de toestand’, zijn het hartgrondig met elkaar (on)eens en een paar helden zamelen van alles en nog wat in voor Oekraïne.

Want je moet toch wát. Na twee jaar coronacrisis snakten we naar ‘normaal’. We kregen er iets abnormaals voor terug, maar we doen het liefst alsof alles wél weer normaal is. We foeteren op de kassabon en de prijs aan de pomp, hier en daar zakken al bedrijven en huishoudens door het ijs, maar vooralsnog gaan we gewoon dóór.

De grote omwenteling

Toen bleek dat de coronacrisis niet in drie maanden was opgelost, kwamen er geluiden dat dit weleens de grote omwenteling zou kunnen zijn: het moment waarop de mensheid eindelijk tot inkeer kwam. Zo kon het toch echt niet langer. Onze planeet gaat eraan, mensen maken elkaar (nog steeds!) af, dankzij globalisering importeren we allerhande rotziektes en mensen die niet lichamelijk ziek worden, krijgen massaal een burn-out. Dat ging nu echt veranderen!

Maart 2022. Er schijnt nog steeds corona te zijn, maar aangezien dat niet meer ‘hot’ is moet je even scrollen op de nieuwssites voordat je dagelijkse cijfers tegenkomt. Oekraïne staat natuurlijk – en terecht – bovenaan. Echte en nepfilmpjes over de oorlog vliegen je voorbij op social media. Daaronder talloze ‘experts’ die precies weten hoe het zit, aangezien ze 14 uren per dag aan het scrollen en reageren zijn. Ertussendoor oproepen om geld en goederen te doneren. En een berichtje dat het toch wel erg warm is voor maart (het klimaat!) met daaronder uiteraard weer een rijtje cynische opmerkingen.

Hadden we maar…

Is het veerkracht? Waardoor we in staat zijn toch gewoon door te gaan met onze dagelijkse dingen, ondanks alles wat er om ons heen gebeurt? Of is het kop in het zand, als de boel instort lezen we het dan wel… We zijn bezige bijtjes die het wel vervelend vinden als er aan de korf náást ons wordt geschud, en beginnen te morren als onze eigen korf beschadigd raakt, maar pas écht reageren als de eigen korf uit elkaar knalt.

Ik ben heel benieuwd óf en hoe dat gaat gebeuren. Hadden we dan toch maar… Ja, zegt u het maar. Ik weet het niet.

Tine van Knijff
Hoofdredacteur Kijk Op Uitgevers