Nederland werkt thuis. Tenminste: iedereen die kan en mag. In heel het land verschijnen laptops op keukentafels, worden slaapkamers haastig omgebouwd tot tijdelijke werkplek (‘we hadden toch nog ergens een campingtafeltje?’) en worden partners gesommeerd de stofzuiger niet tijdens werktijd ter hand te nemen.
Is er een thuiswerk-etiquette? Wat doen we: strak in het pak voor het Skypegesprek met klanten, of stiekem toch de joggingbroek aan onder je nette jasje? En mag je nu wel of niet je vaatwasser inruimen terwijl je wacht om teruggebeld te worden? Het heeft iets lekker kneuterigs om met een kop koffie en twee koekjes naast je telefoon ‘kantoortje te spelen’.
De reden is helemaal niet kneuterig. Onze maatschappij komt dankzij het Coronavirus piepend en krakend bijna tot stilstand en we hebben geen idee hoe lang dat gaat duren. “Nog twee weken! Ik ben al blij als vandaag voorbij is!”, riep een collega vanochtend vrij hard in mijn oor. Via de telefoon dus hè; wanneer we elkaar weer in ‘real live’ zien weten we geen van beiden. Voor mijn collega is het te hopen dat het niet al te lang gaat duren…
Voor niemand trouwens. Ik heb eindeloos veel respect voor al die mensen die werken in ‘vitale structuren’ zoals premier Rutte en Van Dissel van het RIVM de zorg en aanverwante hulpdiensten plachten te noemen. Je zult maar élke dag met je handen keurig gewassen de deuren van je zorginstelling open duwen, in de wetenschap dat je helemaal niet weet wat de dag gaat brengen. Wie er ziek wordt, wie gezond blijft. Of je zelf gezond blijft. Of je Corona mee naar huis neemt, in plaats van een ‘prettig weekend’-groet van normaliter opgewekte collega’s.
Dan maar even een campingtafeltje, een onwennig Skypegesprek, een klant die óók een loeiende stofzuiger op de achtergrond aan heeft staan. We gaan het wel redden, met z’n allen. Maar dan moeten we ons wel even aanpassen.
Tuike tuike, zeggen we in Friesland. Kalm aan, betekent dat.
Tine van Knijff-van Hijum
